Podstawowym celem badania słuchu jest stwierdzenie czy występuje upośledzenie słyszenia. Jeśli stwierdzony zostanie niedosłuch, należy określić miejsce, stopień i czas uszkodzenia. Na tej podstawie można ustalić możliwość leczenia i rehabilitacji.
Badania słuchu dzielimy na subiektywne i obiektywne. Metodami subiektywnymi, które wymagają czynnego udziału pacjenta, są: badanie stroikowe, badanie akumetryczne, audiometria tonalna i audiometria słowna. Do badań obiektywnych najczęściej stosowanych w diagnostyce zalicza się: audiometrię impedancyjną, otoemisje akustyczne, słuchowe potencjały wywołane.
W każdym przypadku diagnozy niedosłuchu lub głuchoty badanie rozpoczyna się od zebrania wywiadu. Najważniejsze informacje o słuchu pacjenta powinny umożliwić ustalenie postępowania diagnostycznego – dobór badań słuchu, a także możliwości wdrożenia leczenia lub rehabilitacji. Ustalenie etiologii, lokalizacji i stopnia wady słuchu wymaga wielospecjalistycznych działań i indywidualnego podejścia do każdego pacjenta.
W wielu przypadkach wadzie słuchu towarzyszą inne uszkodzenia centralnego układu nerwowego lub zespoły wad wrodzonych. Niezbędna jest wówczas ścisła współpraca ze specjalistów wielu dziedzin medycyny jak np.: neurolog, okulista, genetyk, pediatra, psychiatra itp.
Szczególnego monitorowania wymagają dzieci z:
- CAPD lub desynchronią w drodze słuchowej
- zwężeniem przewodów słuchowych zewnętrznych
- zniekształconymi małżowinami usznymi
- nawracającymi wysiękowymi zapaleniami ucha środkowego (okresowo podwyższony próg słyszenia)
- postępującym niedosłuchem
- współistniejącymi innymi wadami i schorzeniami
- utrudnionym kontaktem.